چریکه خاموش

چریکۀ خاموش

آنجا که تاریکی بر ساحت خرد سایه ‌می‌اندازد و نابرابری مقیاسی‌ست برای سنجش، چیزی جز زمزمۀ فروخوردۀ روشنایی باقی نخواهد ماند. آوای آزادی و بودن که بر نگاه مضطرب، پوشیده و مثله شده می‌نشیند و به شعری حماسی می‌ماند که در ابتدای سرایش، عقیم مانده است.

مروری بر آثار پیمان رحیمی‌زاده

خاموش چون زن‌هایی معلق در تاریکی، با دهانی بسته، چشمانی راوی و دستانی سخنور، قفل شده در نخ و سوزن... نخستین حسی که مخاطب در مواجه با آثار پیمان رحیمی‌زاده دریافت می‌کند؛ سکوتی‌ست طولانی همراه با ابهامی یخ‌زده و پر واهمه. آنچه از چشمان زنان آثار او به درون مخاطب جاری می‌شود، چیزی فراتر از چند جمله حرف ناگفته است. داستان‌هایی روایت نشده که از نگاه به حرکات دستانشان منتقل می‌شود، دستانی که گاه مخفی شده در زیر ردا، سعی در پنهان کردن رویدادی تکان‌‌دهنده و یا تلخ دارند آنچنان سخت و سنگین که گویی آینه نیز تاب این حجم از رنج و بی‌عدالتی را ندارد و زیر نگاه پرسش‌گرشان منهدم می‌شود. رحیمی‌زاده عامدانه لزوم مادیت حضور چشم به معنای خرد و آگاهی را با مفاهیم ظاهری بزک شده‌ای چون معصومیت و پاکدامنی در قالب گلبرگ و یا چشم‌بندهایی پارچه‌ای در آثارش، تغییر می‌دهد.او خشم و بازتاب قضاوت را با عبور تیری از سیبی گاز زده به مثابه اولین گناه هوا به سخره می‌کشد. نخ‌های نازک و منقطع که در نگاه اول نوید رهایی و آزادی‌اند به نمادی از ثباتی سست بدل می‌شوند، که همچون اضطراب‌های ابدی میان انگشتان زنان آثار رحیمی‌زاده پیچ و تاب می‌خورند. گویی چریکه خاموشی تا ابد در گوششان زمزمه خواهد شد.

سعادت افزود