رسته از خاک
طبیعت بی‌جان را می‌توان از ژانرهای پرطرفدار نقاشی در تاریخ هنر ایران و جهان نامید که تقریبا بازهٔ زمانی برای آن نمی‌توان قائل شد و در هر دهه هنرمندان، هرچند به صورت مقطعی گریزی به آن زده‌اند. وجود «گل» در اکثر طبیعت بیجانها سبب تزریق رنگ و شور زندگی به آثار شده‌اند. آثار این نمایشگاه مجموعه‌‌ای از این طبیعت بیجانها با تمرکز بر «گل» هستند که اکثرا بین دههٔ ۴۰ الی ۹۰ خورشیدی خلق شده‌اند.
در این مجموعه، تولید معنا در گرو برقراری ارتباط بین حواس مختلف است، به ویژه حس بویایی که در ادراک نقاشی با حس بینایی (در تبادر مفهوم گل) گره می‌خورد. این ارتباط گردشی بین امر نمادین شده (در این مجموعه گل) و نمادین کننده (مخاطب و نقاش) است. در فرآیند نمادین‌سازی، گل با حرکت از معنا در عالمِ واقع، در روند دیده شدن توسط نقاش و مخاطب؛ به سوی معناهایی نوین، متکثر و بی پایان برده می‌شود و ما را به آزادی در خوانش و ادراک نسبت به مفهوم گل دعوت می‌نماید. زندگیِ تصاویر(در پهنۀ تخیل ذهنی و یا پهنۀ نقاشی) حاصل یک بار زیست آن‌ها در زندگی حقیقی و بار دیگر ادراک آن‌ها از ورای تصویر است. ادراکی که از طریق بازسازی، ممکن می‌شود. برای مخاطب مسیرهای معنایی در این مجموعه، از طریق مادۀ واقعی گل، مادۀ تخیلی گل و فشردگی این دو در رنگ، فرم، خطوط موازی و منحنی عبور کرده و گشایشی به سوی جهان است: جهانی که با دیدن گل در نقاشی، یک بار دیگر در خود (مخاطب) درک کرده و این ادراک امتزاجی از حس بویایی و بینایی است.
اسامی هنرمندان:
محمد احصائی، پروانه اعتمادی، آیدین آغداشلو، رضا بانگیز، ژازه تباتبائی، صادق تبریزی، کیخسرو خروش، رضا درخشانی، کامبیز درم‌بخش، ایران درّودی، حسینعلی ذابحی، بهمن رضائی، سهراب سپهری، مهدی سحابی، منیر شاهرودی فرمانفرمائیان، علی‌اکبر صادقی، مژده طباطبائی، ابراهیم فرجی، حسین کاظمی، فریده لاشایی، لیلی متین‌دفتری، فرزانه نورزاد، منوچهر نیازی و منوچهر یکتایی
