طلیعه کامران
طلیعه کامران سال 1309 در تهران متولد شد. او دانشآموختۀ مدرسه بوزار پاریس و از نسل دوم هنرمندان نوگرای ایران است. آغاز فعالیت حرفهای او همزمان با دهۀ سوم هنرنوگرا، با برگزاری اولین نمایشگاه انفرادیاش در سالن دانشکدۀ هنرهای زیبا در سال ۱۳۴۷ شروع شد و از آن پس تا مدت نیم قرن بیوقفه نقاشی کشید. سبک کار او از ابتدای دهۀ پنجاه، نقاشی فیگوراتیو و گاه گریزی به استفاده از انتزاع و تجرید در نقاشی بود. او در مسیر تجربهگرایی خود، رنگهای درخشان را با تکیه بر تداخل فرمهای هندسی در بستر رنگهای سیاه و سفید به مرز نقاشی فیگوراتیو نزدیک کرد تا آنکه در مهمترین نمایشگاهش در سال ۱۳۵۷ توانست، با ساختوسازهای دقیق و ایجاد سایهروشنهای رنگیِ غیرمتعارف به زبان شخصی خود در نقاشی برسد. پس از انقلاب، بیست سال فترت در کار او باعث شد تا او در بازگشت به نقاشی مفهومگرای فیگوراتیو و تصویرسازی با محوریت زن و پرنده بپردازد. از آن دوره تا اوایل دهۀ هشتاد، کامران در آثارش دیگر به دنبال بازنمایی احساسات فردی نبود و دغدغۀ او یکسره به سمت نمایش رفتاری جمعی با گرایش به مضمون رهایی و آزادی انسان معاصر متمایل شد. نقاشیهایش در مسیر جریان رئالیسم اجتماعی نوپدید دهۀ هشتاد مثالی روشن از خواستههای بازاندیشانهای است که نقاش را در برابر جامعه و مطالباتش مینشاند؛ تلاش برای خوانشی از مفهوم «آزادی». ویژگی بارز در کار طلیعه کامران اصالت ذاتی در رنگآمیزی، نقشپردازی و نحوه بیان هنری هنرمند در مواجه با جهان پیرامونش است که سرانجام به ایجاد تعادلی میان امر زیبا و بینش فلسفی هنرمند ختم میشود. طلیعه کامران سرانجام در زمستان 1395 چشم از جهان فروبست.
