ناصر عصار
ناصر عصار در سال 1307 در تهران زاده شد. او فرزند آیت‌الله سید کاظم عصار روحانی برجسته و استاد دانشگاه تهران بود. بالیدن در خانواده‌ای که عمیقاً در ادبیات کهن ایران، فلسفه و هنر ریشه دارد، بعدها در زندگی عصار و در آثارش نمود یافت. همچنین خواهر ناصر عصار با نام شمسی عصار نیز از جمله روشنفکران و کسانی بود که در زمان پهلوی دوم سعی در جمع‌آوری و آرشیو نمودن ترانه‌های محلی ایران نمود. ناصر عصار فارغ‌التحصیل دانشکدۀ هنرهای زیبای تهران بوده و لذا نقاشی را به صورت دانشگاهی آموخت، سپس به کشورهای اروپایی به ویژه آلمان و انگلیس رفته و در نهایت تا پایان عمر مقیم پاریس شد. در این دوران در نمایشگاه‌های متعددی شرکت کرده و آثارش در اروپا خوش درخشید، حضور دائمی او در فرانسه اگرچه او را در این کشور به شهرت رساند اما همین امر مانع از آن شد که در ایران بتواند به اندازۀ لازم آثارش را ارائه نماید. آثار ناصر عصار همان‌گونه که گفته شد ریشه در فرهنگ کهن شرق، ادبیات کلاسیک ایران به لحاظ ریتمی و تکلمه‌ای از دیگر فرهنگ‌های غنی دارد. اگر بخواهیم به دو نکتۀ اصلی در آثار او اشاره کنیم، بایستی بر شیوۀ پرسپکتیوسازی او بپردازیم که بر خلاف پرسپکتیو غربی، به سوی نوعی پرسپکتیو شرق دور به ویژه ژاپن و چین حرکت کرده که در آن مخاطب در طبیعت حضور دارد، با آن تنیده و در آن می‌زید، در حقیقت نزد عصار، پرسپکتیو به معنای ساختاری است که افق ذهن بیننده را در برابر نقاشی همچون یک سوژۀ درون‌نگر می‌سازد، سوژه در طبیعت تنیده و با آن زنده است. از سوی دیگر شاهد هستیم که عصار ریتم‌هایی آرام، متمرکز و با فراز و فرود رنگی کمتر به مخاطب عرضه می‌کند و در همۀ این زمینه‌ها نشان تأثیر شگرف او از فرهنگ شرقی، عرفان و ادبیات کلاسیک و ریتم‌های آن‌را شاهد هستیم. عصار پس از تلاشی مداوم در عرصۀ هنرهای تجسمی در سال 1390 در پاریس درگذشت.
سهراب احمدی
