مجسمه‌های محسن وزیری مقدم، ابژه‌های هنری پویا
چکیده
محسن وزیری مقدم از شاخص‌ترین طراحان، مجسمه‌سازان و نقاشان هنر نوگرای ایران است. شاخصۀ اصلی هنر او برجسته‌سازی روند آفرینش اثر، هم‌زمان با پرداختن به پلان بیان و پلان محتوا است. برای او روند تولید اثر از خود ابژه و اثر هنری اهمیت بیشتری می‌یابد. این ویژگی در مجسمه‌های متحرک او نمود بیشتری دارد. در این مجسمه‌ها شاهد هستیم که بیننده حق دخالت در پرداخت فرم‌های جدید را دارد. بیننده یا مخاطب بعدی نیز می‌تواند فرم قبلی را به هم بریزد و موجب زایش فرم جدید گردد. بنابراین در آثار حجمی وزیری مقدم با پویایی و دخالت تنگاتنگ گفته‌یاب مواجه هستیم؛ دخالتی که خود از عوامل تغییر فرم و زایش معناست. با توجه به آنچه گفته شد، تلاش خواهیم کرد چگونگی گفته‌پردازی و زایش معنا را در این روند نشان دهیم. در واقع اگر خالق اثر را سوژه‌ای در روند فرض کنیم و آن را گفته‌پرداز بدانیم، می‌توان گفت با خلق اثر، گفته‌پرداز همواره جای خود را به گفته‌یاب می‌دهد تا او هم به گفته‌پرداز دیگری تبدیل شود و این روند می‌تواند تا بی‌نهایت ادامه داشته باشد. لازم به ذکر است که گفته‌پرداز، اصلی معنایی را به وجود می‌آورد که در روند تکمیل است و گفته‌پردازان دیگری را به همکاری دعوت می‌کند تا در فرایند معنا‌سازی شرکت کنند. این معنا از خلال روایتی که هرکس با ایجاد تحرک در حجم‌ها به وجود می‌آورد متفاوت و مکمل می‌گردد. ابژۀ هنری در واقع هر بار در برنامۀ روایی جدیدی قرار می‌گیرد و محرک معنا می‌شود. هدف از این مقاله آن است که نشان دهیم هنر تعاملی چگونه بر ارزش‌های هر بیننده تأثیر می‌گذارد و او را مجاب می‌کند تا وارد روند خلق اثر هنری شود.
مرضیه اطهاری نیک عزم، سهراب احمدی
عکس از: www.mohsenvazirifoundation.com
